Spearfishing

Παραθέτω μια απόπειρα να πείσω ότι οι παραπάνω φωτογραφίες-τρόπαια δεν είναι αυτοσκοπός !

Ένα ταξίδι μαγικό

Οι πρώτοι ήχοι.

Πάντα ένιωθα μια έλξη ακατανόητη για τις παραλίες τις άγριες. Εκείνες με το ψιλό βότσαλο, και τα βράχια γύρω-γύρω. Δεν ήξερα γιατί, ή μάλλον νόμιζα πως ήξερα. Έλεγα στους φίλους πως «μου αρέσει εδώ γιατί δεν έχει κόσμο». Πολλές φορές μάλιστα πηγαίνα σε εκείνη τη βορινή παραλία , ακόμα και όταν είχε ισχυρό βοριά, όταν η θάλασσα άφριζε και τα κύματα έσκαγαν με δύναμη στα απέναντι βράχια του κόλπου τινάζοντας ψηλά το νερό. Κάναμε βουτιές από την αριστερή μεριά (ακόμα κάνω όποτε πάω), όσο μπορούσαμε από πιο ψηλά. Με τον καιρό έφτασα και στο ψηλότερο σημείο, από κει που πραγματικά νιώθεις την βαρύτητα της γης να σε ρουφάει καθώς πέφτεις όλο και πιο γρήγορα προς τη θάλασσα. Μια θάλασσα που από ψηλά, κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, μοιάζει να έχει χιλιάδες αστέρια στην επιφάνειά της, αστέρια που κινούνται συνεχώς. Μου άρεσε πολλές φορές να κάθομαι σε εκείνο το ψηλό σημείο και να κοιτάω το νερό πριν βουτήξω, παρατηρώντας τις κινήσεις του. Παίζαμε θυμάμαι με τα κύματα, καθόμασταν με τη πλάτη κολλημένη στα βράχια και αφήναμε τη θάλασσα να μας χτυπά, να μας πλένει το σώμα, να μας πλένει και την ψυχή. Μέχρι να πονέσουμε.

Μου άρεσε να φοράω μάσκα (εκείνες τις παλιές στρογγυλές) και να κολυμπάω στα πολύ βαθιά νερά, στα «άπατα». Δεν είχα μάθει να εξισώνω την πίεση στα αυτιά μου, δεν έτυχε να μου το δείξει κανείς. Μερικές φορές δοκίμασα να βουτήξω βαθιά, προσπαθώντας να μη δώσω σημασία στα σημάδια του πόνου. Δεν κατάφερα να πάω βαθιά. Πόνεσα. Περιόρισα της βουτιές μου στα 2-3 μέτρα, πιστεύοντας πως δεν είμαι φτιαγμένος για το βυθό. Θυμάμαι σαν τώρα όμως, το πόσο μου άρεσε να κοιτάω όχι κάτω, αλλά προς τον ορίζοντα, εκεί που το νερό γινόταν βαθύ μπλε, καθώς και προς την επιφάνεια, εκεί που το νερό γινόταν σαν σπασμένος, κινούμενος καθρέφτης. Στο μπλε ήθελα να χαθώ, να το αφήσω να με τραβήξει κοντά του. Στον καθρέφτη ήθελα να προσπαθήσω να κοιτάξω μήπως δω κάτι, κάποιο μήνυμα μυστικό, γραμμένο με φως και νερό.

Όταν πηγαίναμε για μπάνιο στα νότια (εκεί που έχει αμμουδιές) πηγαίναμε «βόλτα» όλο και πιο μακριά απ’την ακτή. Σε μια από αυτές της βόλτες, σταματήσαμε με την παρέα και κάναμε μια βουτιά στα βαθιά, στη μέση του πουθενά. Η εικόνα των ηλιαχτίδων που χάνονταν στο χάος με υπνώτισε. Αποτυπώθηκε στο μυαλό μου ανεξίτηλα, όπως το σημάδι με το καυτό σίδερο που έκαναν στους μηρούς των αλόγων στην «άγρια δύση». Σχεδόν ένιωσα το κάψιμο. Ένιωσα σαν μια σταγόνα στον ωκεανό, ένιωσα τη φύση να με κυκλώνει.

Σιγά-σιγά ασχολήθηκα με την ελεύθερη κατάδυση. Είχα βρει μια πόρτα που οδηγούσε σε έναν άλλο κόσμο. Τι είναι αυτό που με τραβάει στον αλλιώτικο αυτό κόσμο; Πολλές φορές το σκέφτομαι, όχι όταν βουτάω, αλλά όταν κοιτάω τη θάλασσα.

Ένα ταξίδι μαγικό.

Μέχρι να βάλουμε τις στολές οι κινήσεις είναι μηχανικές, ανυπόμονες. Βάζουμε και τα πέδιλα, κοντεύουμε. Μάσκα, ζώνη και φεύγουμε. Κολυμπώ για λίγο ανάσκελα χαιρετώντας, καθώς απομακρυνόμαστε, αυτούς που μένουν πίσω στην ακτή. Γυρνώ μπρούμυτα και το ταξίδι αρχίζει.

Το πρώτο που βλέπω είναι ο ρηχός βυθός, το πρώτο που ακούω η ησυχία, η ανάσα και η καρδιά μου. Απομακρύνομαι όχι μόνο από την παραλία, αλλά και από το σύνολο των στοιχείων που αποτελούν την ανθρώπινη φύση μου. Ένα κρυφό μέρος του εαυτού μου μεγεθύνεται και το υπόλοιπο μικραίνει, σχεδόν εξαφανίζεται. Φτάνω στην περιοχή που θέλω και σταματώ. Η εικόνες με καθηλώνουν, με μαγεύουν νομίζω. Χαλαρώνω και παίρνω μια τελευταία μεγάλη ανάσα. Γνωρίζω καλά πως το ζευγάρι μου θα βρίσκεται στην επιφάνεια και θα με περιμένει για λόγους ασφάλειας. Έτσι μπορώ να χαλαρώσω καλύτερα και να απολαύσω τις βουτιές μου. Με τον ίδιο τρόπο θα του το ανταποδώσω και εγώ όταν έρθει η σειρά του να βουτήξει. Η ελεύθερη κατάδυση είναι άθλημα ομαδικό. Ξεκινάω τη βουτιά με μια λαχτάρα, με μια επιθυμία να δω ξανά το μπλε, να δω ξανά το σπασμένο καθρέφτη της επιφάνειας.

Οι βουτιές δεν έχουν στόχο τα ψάρια. Αν ήθελα μόνο τα ψάρια, θα πήγαινα στο ψαράδικο που έχει σίγουρα. Ίσως ποτέ να μη γίνω καλός ψαροντουφεκάς. Γιατί ποτέ δεν θα καταφέρω να δω τα ψάρια σαν μοναδικό στόχο μου, δεν νιώθω και πάρα πολύ σαν κυνηγός. Δεν με νοιάζει αν δε πιάσω ούτε ένα ψάρι. Αν είχα αποκλειστικό στόχο τα ψάρια θα είχα σταματήσει από καιρό να ασχολούμαι.

Η ελεύθερη κατάδυση μου δείχνει έναν άλλο κόσμο. Παρατηρώ γύρω μου και θαυμάζω την υποβρύχια ζωή. Νιώθω μικρός και ασήμαντος. Νιώθω πόσο άσχημα κινούμαι σε σχέση με αυτά τα γεμάτα χάρη πλάσματα. Προσπαθώ να μάθω τη γλώσσα τους, θέλω να τους μιλήσω. Νιώθω τις αδυναμίες μου και τους περιορισμούς μου. Η ανάγκη για οξυγόνο με αναγκάζει να επιστρέφω στην επιφάνεια πιο συχνά από όσο θα ήθελα. Προπονούμαι όσο μπορώ για να γίνω καλύτερος. Προσπαθώ να καταπολεμήσω τις ανθρώπινες αδυναμίες μου, τους περιορισμούς του σώματός μου να ξεπεράσω, να αποκτήσω περισσότερη υδροβιότητα. Προσπαθώ να επικοινωνήσω με τη θάλασσα καλύτερα. Εκείνη μου μιλάει συνέχεια, εγώ όμως νιώθω ανήμπορος να της πω αυτά που θέλω.

Έχει νόημα μια τέτοια αναζήτηση; Πιθανότητες επιτυχίας δεν έχει σίγουρα, αυτό το ξέρω. Είμαι καταδικασμένος στην αποτυχία. Δεν θα καταφέρω ποτέ, όσο και αν προσπαθώ να γίνω ένα με τη θάλασσα. Όμως νόημα έχει σίγουρα. Μέσα από την προσπάθεια αυτή ισορροπώ. Καταλαβαίνω καλύτερα το σώμα μου, το μυαλό μου, τους περιορισμούς μου, το ότι είμαι ένας κοινός άνθρωπος. Και αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο πιστεύω.

Όταν βγαίνω από το νερό, είμαι διαφορετικός. Θέλω να παραμείνω σιωπηλός, να μην επιστρέψω σε τούτο τον κόσμο, αλλά θέλω και να μοιραστώ αυτά που είδα. Αυτά που αισθάνομαι όμως είναι δύσκολο να τα πω. Μερικά από αυτά πρέπει να τα νιώσει κανείς για να τα καταλάβει.

Τώρα κατάλαβα.

Πολύ πρόσφατα κατάλαβα ακριβώς γιατί μου αρέσουν οι παραλίες με τα ψιλά βότσαλα και τα άγρια βράχια γύρω-γύρω. Και πιστεύω πως για τον ίδιο λόγο άρεσαν και στις παιδικές μου παρέες και αρέσουν και τώρα σε πολλούς ανθρώπους άσχετα αν δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι η έλλειψη του κόσμου αυτή καθεαυτή. Απλά η έλλειψη του κόσμου μεγεθύνει το φαινόμενο λόγω της ησυχίας που επικρατεί συνήθως.

Οι ήσυχες αμμουδιές του νότου, σπάνια έχουν κύματα. Μας δείχνουν μια ήπια εικόνα της φύσης. Οι άγριες όμως παραλίες είναι πολύ διαφορετικές. Μας κάνουν να ανοίγουμε περισσότερο τα μάτια και τα αυτιά μας. Μας δείχνουν τη φύση σε όλη της την ένταση και δύναμη. Τα χρώματα στις πέτρες πιο έντονα, οι ήχοι του αέρα και των κυμάτων πιο δυνατοί, το μπλε του νερού βαθύτερο.

Τα τοπία αυτά τα ακραία, που μου δείχνουν τα κρυμμένα όρια της φύσης, με προτρέπουν να εξερευνήσω και τη δική μου κρυμμένη πλευρά. Είναι σχεδόν μαγικό. Μου ξυπνούν ένα ένστικτο τόσο δυνατό που βασανίζομαι αν δεν κάνω έστω μια μικρή βουτιά. Μια μικρή βουτιά, ένα μικρό μαγικό ταξίδι που εισαγωγή και επίλογο θα έχει πάντα τους ήχους, τα χρώματα και το άρωμα της θάλασσας.